तुझ्या बद्दल लिहायला गेले
की पान कोरचं राहतं....
हातात्ला पेन्ही मग अबोल होतो..
अन सुरु होते ती
मनामध्ये आठवणीन्ची चढाओठ.....
सारं कहि स्पष्ट दिसु लागतं...
तुझ्या बद्दल लिहायला गेले कि
पान कोरचं राहतं...
तुझं लहान मुला सारख रुसणं..
माझ त्यावर हसण....वय विसरुन केलेलि भान्डणं....
सगळच काल घडल्या सारख वाटत..सगळच एक स्वपना सारखं सजतं.
तुझ्या बद्दल लिहायला......
तुझ ते अबोल राहुन बोलणं
तर कधी तुझ शब्द शब्द होणं..
कधी नुसतच मझ्या कदे पहणं... आन तुझ उबदार स्पर्श..सगळंच स्पश्त जणवतय.....
तुझ्या बद्दल लिहायला गेले की....
पण ..पण भिती वाटते..या आथवणीन्चि...
त्य कदाचित पुसट होत जातिल.ऽअकाशातल इन्द्र धनुश्य कसं
हळुवर रंग छेडीत फ़िकट होत जातं तसचं...
तुझ्या बद्दल लिहायला गेले की....
तुझी ति हळवी नजर..
थर्थरणारे शब्द...
कदचित शब्द तसेच रहतील..
अर्थ्पुर्ण की नुसतेच कोरडे शब्द?
याच नेमकं उत्तर नाही देता येणर..
शेवति ख़्शितिज कोणाच्या हाति सापडलय का?
असते ति निव्वळ धडपड..
स्वतःहच स्वतःहशि केलेले हत्त...
खरं तर कोणच्याच हातात काहिच नसत....
तुज़्ह्या बद्दल लिहायला गेले की माज़्ह पन कोराच राहतं....
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा