Happy Diwali......

दिवाळी म्हणजे आठवते ... आमची दिवाळी धनत्रयोदशी पासुनच सुरु व्ह्यायची.. त्या दिवशी आई किमान २५ जणांना घरी बोलवायची.. निमित्त तिथीने येणारा वाढदिवस... घर भरलेलं.. आईने गोडा धोडाचा घरातच घातलेला घाट... लहानपणापासून हेच बघत आलेले.. आई जाम खूष असायची... मी ज्या फ्रॉकवर बोट दाखवेन तो माझा असायचा.. बर्‍याचदा पैसेही नसायचे पण तरीही तो माझा व्हायचा.. कारण आई त्या वेळेस फक्त माझी असायची... आईने केलेले बेसणाचे लाडू.. ते फ़क्त माझ्यासाठी असायचे.. बाकी फराळातल्या गोडाला मी हातही नाही लावायचे.. ती चव आजुनही जिभेवर रेंगाळतेय.. मला दिवाळी अशी आठवतेय॥


शेवटची दिवाळी...ती पहाट.. सारस बाग.. आणि पणत्या... पहाटे पहाटे ऐकलेली गाणी .. अद्या ,मी ,आई ,काकू... आणि ती (चक्क) हवी हवीशी वाटणारी गर्दी.. ;)पाडव्याची पहाट आईने ती पहाटे पहाटे पैठणीची घडी मोडायला लावलेली.. मी वैतागुन ती घडी मोडली होती... पण दागीने कहीच घातले नाही म्हणुन आईच चिडणं आणि माझा माज .. जसे की साडी नेसुन मी तिच्यावर उपकारच केलेत... सर्रकन सरकतात आठवणी डोळ्यासमोरुन... आईची दांडगी हौस...


तिच्या शिवायची मागची दिवाळी स्मरतही नाही... कारण ती नेहमी सारखी घर भरलेली नव्हती.. मुळात मी माझ्या घरीच नव्हते... मला आवडलेला ड्रेस घेऊन द्यायला ती नव्हती.. पाडव्याच्या पहाटेची मैफील पण... कोणाच्या लक्षात न राहिलेली धनत्रयोदशी...
पण या वर्षी मी मला आवडणारा ड्रेस घेतला.. मला हवा तो... आईनेही तेच केल असत... मी साड्या घेतल्या माझ्या दोन आईसमान व्यक्तींसाठी... काही गंमती जिवाभावाच्या मैत्रिणींसाठी ... आता बाबांची वाट बघतेय... बाबांना हव ते घेउन ध्यायचय.. माझ्या दिवाळीची तयारी तर झाली.. आता दिवाळीही मजेत जाइल.. ती नक्कीच बघत असेल... :)


(वाक्याचा क्रम गंडलाय ठौक आहे तरीही जसे विचार आले तस लिहित गेलेय.. त्या मुळे समजुन घ्याल ही अपेक्षा)


तुम्हालाही दिवाळीच्या हर्दिक शुभेच्छा...

पर्व ....

सगळच बदलतय... परत एकदा नव्याने गवसायला लागलय काहीतरी... काहीतरी हरवल्याच दुःख मागे कुजबुजतयं पण... मागचं मागे ठेवायची सवय आताशा मनाला लागली आहे.. मुठभर आठवणी सोबत ठेवायच्या पुढच्या प्रवासासाठी.. तोपर्यत सवयही होते.. मग काही दिवसांनी त्या आठवणींचही ओझ होत... पण ती वेळ यायला वेळ आहे.. मध्ये बरच काही घडतं... एकटेपणा छळछळ छळतो.. मनाला अडकून राहण्याची सवय असते ना.. त्याला त्या मोकळेपणाचा वैताग येतो.. अजून बरच काही.. पण आपण आपल्याला आपलीच सवय करुन ध्यायची.. मी म्हणुन मला कधी भेटायचेच नाही कधी.. ती भेट घडवयची... काही कप्पे बंद करायचे.. का आणि किती दिवसांसाठी माहित नाही पण बंद नक्की करायचा.. जग नव्याने सापडु लागत आणि दिसुही... बघ असही जगून... मरण यातना वाटतील पण नंतर तुच या सगळ्यावर हसशील... सगळच बदललय नाही? हा बदल खुप शिकवतो.. आणि मग प्रत्येक बदलाबरोबर आपण शिकतच जातो... सगळ्यांना हे माहित आहेच पण तरिही इथे हे स्वतःसाठी... एक पर्व संपल म्हणायचं .. नाह... ही नव्या पर्वाची सुरवात आहे...
माझी खळबळ केव्हाच संपली.. तरी मी एक वादळ असं का?

...

रास्ते हमेशाही नये लगते है
हर मोड अंजाना होता है
आखे ढुंडती है कुछ
पर सामने सिर्फ़ कोहरा नजर आता है

एक हवा का झोका छु के जाता है
तब कुछ अपनापन मेहसुस होता है
पर वो टिक नही पाता
बस अपना एहसास छोड जाता है
ओर सामने फ़िर वो अकेला अजनबि रास्ता.. कोहरा ओर मै


...Sneha